Hallo allemaal,

Een extra lang stuk deze keer want ik heb veel te vertellen (en zou graag nóg meer willen vertellen).

Vandaag ben ik teruggekomen van het eiland Haida Gwaii, waar ik in totaal 9 dagen ben geweest. En het waren 9 fantastische dagen! Het eiland heeft een heel erg relaxte sfeer en bevat genoeg moois om te ontdekken!

Na een lange boottocht van 7 uur naar het eiland ben ik naar een adres gereden waarvan ik had gehoord dat er een hostel moest zijn.

Het eerste wat me opviel op het eiland is hoe klein de dorpjes zijn, op het noordelijke deel waar ik me bevond wonen ongeveer 4000 mensen verdeeld over 5 dorpen, dus je kunt je voorstellen hoe weinig dat voorstelt.

Het eiland heeft overigens een rijk verleden. Zo is het van origine het belangrijkste land van de ‘Haida’, waarschijnlijk de bekendste groep indianen van Canada. Hun verhalen vertellen over hoe zij als volk zijn ontstaan op dit eiland en hoe ze daar eeuwenlang in harmonie leefden met de natuur.

Totdat, je raad het al, de blanken Europeanen er voet aan wal zetten. In het begin ging dat allemaal nog ok, er werd goed gehandeld, maar dit bleef echter niet goed gaan. Er ontstonden bloedige conflicten, de Europeanen wilden steeds meer en ze begonnen nederzettingen te bouwen op het eiland (oftewel, ze eigende zich het land toe). De Haida werden al snel verplicht om hun wetten te volgen en als het even kon zich te bekeren tot christen.

Daarnaast werden de belangrijkste levenswijzen en gewoontes van de Haida illegaal gemaakt en werden Haida kinderen weggehaald bij hun families om in kostscholen op te groeien. Hier moesten zij hun afkomst vergeten en mochten zij hun eigen taal niet meer spreken. Wat als gevolg had dat ze bij terugkomst nergens meer bij hoorden, niet bij de Europeanen door hun uiterlijk, en niet bij de Haida omdat ze de taal niet spraken en de tradities niet kenden.

Alsof dat allemaal nog niet vervelend genoeg was werden de Haida ook besmet met voor hun onbekende Europese ziektes. Het overgrote deel van de bevolking is hierdoor gestorven.

Het heeft vele jaren geduurd (ergens in de jaren ’80 of ’90 pas) voordat de Canadese overheid excuses heeft gemaakt voor deze dingen (die ook op andere plekken plaatsvonden) en er stappen zijn gemaakt om de ‘Indianen’ wat van hun land terug te geven en hun cultuur in ere te herstellen, hier zijn de Haida op het eiland dan ook druk mee bezig.

Het hostel waar ik heen was gereden bleek het huis te zijn van een (aardige) gozer van 28 en z’n vriendin. Hij verhuurde hier wat bedden voor een zachte prijs, maar je deelt gewoon verder hun huis. Ik vond het echter prima want ik was wel benieuwd naar het dagelijks leven op het eiland.

Mijn eerste dag na aankomst werd ik direct door hen meegevraagd op een weekendtripje. Ze gingen met de broer van Alan, andere vriend en hun hond met kajaks naar een eiland om daar een nacht te kamperen. Dit was echt heel tof! Het weer was prima, het kajakken prachtig en slapen in een tent en fikkie stoken blijft altijd leuk.

’s Ochtends terug kajakken was al helemaal tof omdat het super mistig was. Het voelde heel ‘droomachtig’ om op het kalme water te kayakken en links niet te kunnen zien waar het water ophoudt en de lucht begint, en rechts de zonnestralen door de mistige bomen te zien schijnen terwijl er een hert langs de kustlijn loopt!

Het eiland bevat sowieso veel dieren. Naast krab, zalm en ander vissen zie je herten, adelaars en allerlei andere vogels, otters, zeehonden en ik heb zelfs m’n eerste beer gezien! Die stak over op een afgelegen grindweg. Helaas was ik net te laat met de camera.

De rest van m’n dagen heb ik gevuld met het rijden over het eiland, wandelen door de natuur en het bezoeken van verschillende meren, musea en uitkijkpunten. ’s Avonds was het vooral bier drinken en bordspellen doen met Alan en wat vrienden.

In de dorpjes ben ik genoeg interessante mensen tegengekomen, zo raakte ik in gesprek met een man van 100 die al 95 jaar op het eiland woonde (hij vond alle verandering maar niets), en sprak ik een Nederandse vrouw van 74 die nog altijd in d’r eentje op reis gaat over de hele wereld!

Ook sprak ik een Canadese vent die zo z’n eigen ‘Ik, jan Cremer’ zou kunnen schrijven, zo veel bizarre verhalen had ie. Hij werkte als bomenkapper en vertelde o.a. over hoe hij meerdere malen in z’n leven protesterende hippies (en ook een keer omaatjes) uit bomen moest halen op allerlei bizarre manieren!

Alan was van de week ook nog jarig en hebben we met een groep zelf sushi gemaakt (van lokale zalm en krab uiteraard), erg gezellig.

Een ander interessant verhaal van het eiland is die van de ‘Golden Spruce’. Dit is een unieke naaldboom die door een genetische afwijking niet donkergroen was maar heel lichtgroen/geel. In de volle zon leek de boom goud te gloeien wordt gezegd.

Ik zeg bewust ‘leek’ want in 1996 is de boom omgekapt door een ‘eco-terrorist’ die het niet eens was met alle bomenkap op het eiland en dacht dat deze actie iedereen zou wakker schudden hierover. Heel het eiland was in schok over deze daad. De boom was namelijk een belangrijke toeristische trekpleister (hij was zo uniek dat hij z’n eigen wetenschappelijke naam heeft gekregen en er meermaals onderzoek is gedaan naar de boom). De schok was echter nog groter voor de Haida mensen op het eiland. Volgens hun verhalen was de boom namelijk een Haida jongen die is veranderd in een boom. Zij zagen het kappen dan ook als moord en waren uit op bloed. Voordat het echter zo ver kon komen is de dader in een kayak gestapt en nooit meer teruggezien… Ik ben momenteel een interessant boek aan het lezen over de hele gebeurtenis.

Helaas heb ik de boom dus niet in volle glorie gezien, maar gelukkig heeft men een tiental ‘stekkies’ kunnen maken van de gevallen boom en kun je deze ‘bosjes’ (hopelijk ooit bomen) bekijken om te zien welke kleur de boom had.

Een ander leuke plek was de ‘blowhole’. Dit is een groef in de rotsen aan zee. Wanneer het vloed wordt en het water hier snel genoeg in stroomt klapt het aan het einde van de groef omhoog en spuit het uit de rotsen. Volgens de Haida legende is het een walvis die in steen is veranderd.

Inmiddels ben ik weer terug op het vaste land in Prince Rupert, ga ik hier nog een dag besteden en rij ik komende week op m’n gemak naar het zuiden (en stop ik waar het mooi is) naar Vancouver, waar Hugo me op de 18^e komt vergezellen voor de laatste 3 weken van m’n reis!